ဘာသာရပ္တစ္ခုခုမွာ ထူးခၽြန္ေစ့ခ်င္တယ္။
သူက က်ေနာ့္ကုိ....
လူဆုိတာ တစ္ေနရာရာမွာ ေသသပ္က်နစြာ
ေျပာင္ေျမာက္ရမယ္လုိ႔
ရံႈ႕ခ်ေျပာတတ္ေသးတယ္။
သူက က်ေနာ့္ကုိ....
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ဓား မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
သူကိုယ့္သူ ဓားေသြးေက်ာက္အျဖစ္ခံျပီး
က်ေနာ့္ကုိ ထက္ျမတဲ့ဓားတစ္လက္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အဲ့ဒိဓားနဲ႔..
က်ေနာ့္ခရီးကုိ က်ေနာ့္ဘာသာထြင္ခုိင္းတယ္။
သူက က်ေနာ့္ကုိ........
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ အမႈိက္ပံုနားက ကေလးေတြကအစ၊
မုိးထဲ၊ေလထဲ ကားနံေဘးမွာခုိက္ခုိက္တုန္ေနရင္း
ပန္းေရာင္းေနတဲ့ကေလးေတြအလယ္
ေပတရာလမ္းမေပၚမွာ တလၾကမ္းေမာင္းသြားတဲ့
မွန္အလုံပိတ္ကားေထြထဲက လူေတြအဆံုး...
ႏွလံုးသားထဲထိ ပစ္ပစ္ထည့္ျပီး
ရင္ဘတ္နဲ႔ ဆန္႔သေလာက္ခံစားေနတဲ့
ထိလြယ္၊ရွလြယ္၊က်ိဳးလြယ္ေၾကလြယ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
သူက က်ေနာ့္ကုိ....
ျမန္မာျပည္ရဲ့အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္ရပ္ေစ့ခ်င္တယ္။
ခင္ဗ်ားနဲ႔သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုမွာ
မရွင္သန္ခ်င္ဘူးလားလုိ႔
ေမးလား ေမးတတ္ေသးတယ္..။
သူနဲ႔က်ေနာ္
အေျဖမေပၚေလတဲ့ သုိ႔ကလုိပုစၧာေတြေၾကာင့္
မုိးခ်ဳပ္ညေန၊
ေမြးေမေမေတြ မ်က္ရည္ေတြတဲ့အထိ
အေျဖေဖြလုိ႔ မစြမ္းခဲ့ေလဘူး။
ဒီလုိနဲ႔.....
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသား
လွလွပပေလး၊ျပီးေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ေလး
ရင္းႏွီးရုိးသားခဲ့ၾကတယ္။
ႏွလံုးေသြးခ်င္းေဖာက္ဖုိ႔မလုိ
ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
Mirror
(ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔)
